Söz biter, sükût eder gönlümüz... Ama duygular bitmez... Sevinçler, acılar bitmez... Kahkahalar, hıçkırıklar bitmez... Umutlar, umutsuzluklar bitmez... Dünya döndükçe tüm bu tezatlarla iç içe yaşayacağımız aşikâr... Umut ve umutsuzluk aslında o kadar yakınlar ki, her umudun içinde umutsuzluklar, her umutsuzluğun içinde umutlar barınıyor... Hal böyle iken hayata şiir gibi bakmak çoğu şeyi güzelleştiriyor... Çünkü umutsuz şiirler başka bir güzel... Hayatımızın her kesiti bir şiir gibi... Kimi umutlu kimi umutsuz. Ve her şiir hayatımızın bir kesiti gibi... Tüm şiirler birleştiğinde ise asıl şiir ortaya çıkıyor, tüm kesitlerin birleşip hayatın ortaya çıkması gibi... Aslında hayat, en uzun şiir ve biz güle-ağlaya okuyoruz kendi şiirimizi... Aslında bu kitapta tek şiir vardı... O da hayattı...
